ORezaO

ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی است / حالِ هجران، تو چه دانی که چه مشکل‌حالی است ؟

مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد / نیّتِ خیر مگردان که مبارک‌فالی است

کوهِ اندوهِ فراقت به چه حالت بکَشد / حافظِ خسته که از ناله تنش چون نالی است ؟

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

هر وقتِ خوش که دست دهد مغتنم شمار / کس را وقوف نیست که انجامِ کار چیست پیوندِ عمر، بسته به مویی است، هوش‌دار / غم‌خوارِ خویش باش، غمِ روزگار چیست ؟ رازِ درونِ پرده چه داند فلک ؟ خموش / ای مدّعی، نزاعِ تو با پرده‌دار چیست ؟ سهو و خطایِ بنده گرش اعتبار نیست / معنیِّ عفو و رحمتِ آمرزگار چیست ؟   ( غزلیّات حافظ ) ORezaO...

بنال بلبل اگر با مَنَت سرِ یاری است / که ما دو عاشقِ زاریم و کارِ ما زاری است خیالِ زلفِ تو پختن، نه کارِ هر خامی است / که زیرِ سلسله رفتن، طریقِ عیّاری است سَحر کرشمۀ چشمت به خواب می‌دیدم / زهی مراتبِ خوابی که بِه ز بیداری است دلش به ناله میازار و ختم کن حافظ / که رستگاریِ جاوید در کم‌آزاری است   ( غزلیّات حافظ ) ORezaO...

یارب این شمعِ دل‌افروز ز کاشانۀ کیست ؟ / جانِ ما سوخت، بپرسید که جانانۀ کیست ؟ دولتِ صحبتِ آن شمعِ سعادت‌پرتو / بازپرسید خدا را که به پروانۀ کیست ؟ یارب آن شاه‌وشِ ماه‌رخِ زُهره‌جَبین / دُرِّ یکتایِ که وُ گوهرِ یک دانۀ کیست ؟ گفتم آه از دلِ دیوانۀ حافظ بی‌تو / زیرِ لب، خنده‌زنان گفت که دیوانۀ کیست ؟   ( غزلیّات حافظ ) ORezaO...

رویِ تو کس ندید و، هزارت رقیب هست / در غنچه‌ای هنوز و، صدت عندلیب هست

عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد ؟ / ای خواجه، درد نیست، وگرنه طبیب هست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

پری نهفته رخ و دیو در کرشمۀ حسن / بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبی است

سبب مپرس که چرخ از چه سفله‌پرور شد / که کام‌بخشیِ او را بهانه بی‌سببی است

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

مرحبا ای پیکِ مشتاقان، بده پیغامِ دوست / تا کُنم جان از سرِ رغبت فدایِ نامِ دوست واله و شیداست دایم هم‌چو بلبل در قفس / طوطیِ طبعم ز عشقِ شکّر و بادامِ دوست زلفِ او دام است و، خالش دانۀ آن دام و، من / بر امیدِ دانه‌ای افتاده‌ام در دامِ دوست گر دهد دستم، کَشم در دیده هم‌چون توتیا / خاکِ راهی کآن مشرّف گردد از اَقدامِ دوست میلِ من سویِ وصال و، قصدِ او سویِ فراق / ترکِ کامِ خود گرفتم تا برآید کامِ دوست حافظ اندر دردِ او می‌سوز و بی‌درمان بساز / زآنکه درمانی ندارد دردِ بی‌آرامِ دوست   ( غزلیّات حافظ ) ORezaO...

دارم امیدِ عاطفتی از جَنابِ دوست / کردم جنایتیّ و امیدم به عفوِ اوست

دانم که بگذرد ز سرِ جرمِ من، که او / گرچه پری‌وش است، ولیکن فرشته‌خوست

دارم عجب ز نقشِ خیالش، که چون نرفت / از دیده‌ام که دَم‌به‌دَمش کار، شُست و شوست ؟!

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

دشمن به قصدِ حافظ اگر دَم زند چه باک / منّت خدای را که نِی‌ام شرمسارِ دوست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

اگرچه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را / به عالَمی نفُروشیم مویی از سرِ دوست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

خالِ مُشکین که بدان عارضِ گندم‌گون است / سرِّ آن دانه که شد رهزنِ آدم، با اوست

دلبرم عزمِ سفر کرد، خدا را یاران / چه کنم با دلِ مجروح که مرهم با اوست

با که این نکته توان گفت، که آن سنگین‌دل / کُشت ما را وُ دَمِ عیسیِ مریم با اوست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

نظیرِ دوست ندیدم، اگرچه از مَه و مِهر / نهادم آینه‌ها در مقابلِ رخِ دوست

رخِ تو در دلم آمد، مراد خواهم یافت / چرا که حالِ نکو در قفایِ فالِ نکوست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...

دَورِ مجنون گذشت و نوبتِ ماست / هر کسی پنج روز نوبتِ اوست

فقرِ ظاهر مَبین، که حافظ را / سینه گنجینۀ محبّتِ اوست

 

( غزلیّات حافظ )

ORezaO...